DRODZY UCZNIOWIE, RODZICE I NAUCZYCIELE

W ten trudny czas dla nas wszystkich, chciałabym napisać do Was kilka słów. Wiem, jak jest Wam ciężko odnaleźć się w obecnej sytuacji. Dla nas nauczycieli też jest to trudne, uczymy się, jak najlepiej przekazać Wam wiedzę w tej nowej dla wszystkich rzeczywistości.

Pamiętajmy, że nie jesteśmy sami - zawsze możemy się zwrócić do kolegów i koleżanek, nauczycieli i rodziców, przyjaciół i bliskich. Mimo odległości wszyscy możemy być sobie pomocni.

Drodzy nauczyciele, uczniowie i rodzice, dbajcie o siebie i o swoich bliskich. Odpoczywajcie, czytajcie, malujcie - róbcie te wszystkie rzeczy, na które nie mieliście czasu w naszym „normalnym” zabieganym życiu. Możecie nadal rozwijać się i poznawać świat, nawet nie wychodząc z domu.  Pewne prawdy uniwersalne może pomóc zrozumieć Wam nasza noblistka.

Agnieszka Gańko

„Uporczywie wracają do mnie obrazy z dzieciństwa, kiedy było dużo więcej czasu i można było go „marnować”, godzinami gapiąc się przez okno, obserwując mrówki, leżąc pod stołem i wyobrażając sobie, że to jest arka. Albo czytając encyklopedię.

Czy aby nie jest tak, że wróciliśmy do normalnego rytmu życia? Że to nie wirus jest zaburzeniem normy, ale właśnie odwrotnie – tamten hektyczny świat przed wirusem był nienormalny?

Wirus przypomniał nam przecież to, co tak namiętnie wypieraliśmy – że jesteśmy kruchymi istotami, zbudowanymi z najdelikatniejszej materii. Że umieramy, że jesteśmy śmiertelni.

Że nie jesteśmy oddzieleni od świata swoim „człowieczeństwem” i wyjątkowością, ale świat jest rodzajem wielkiej sieci, w której tkwimy, połączeni z innymi bytami niewidzialnymi nićmi zależności i wpływów. Że jesteśmy zależni od siebie i bez względu na to, z jak dalekich krajów pochodzimy, jakim językiem mówimy i jaki jest kolor naszej skóry, tak samo zapadamy na choroby, tak samo boimy się i tak samo umieramy.

Uświadomił nam, że bez względu na to, jak bardzo czujemy się słabi i bezbronni wobec zagrożenia, są wokół nas ludzie którzy są jeszcze słabsi i potrzebują pomocy. Przypomniał, jak delikatni są nasi starzy rodzice i dziadkowie i jak bardzo należy im się nasza opieka.

Pokazał nam, że nasza gorączkowa ruchliwość zagraża światu. I przywołał to samo pytanie, które rzadko mieliśmy odwagę sobie zadać: Czego właściwie szukamy?

Lęk przed chorobą zawrócił więc nas z zapętlonej drogi i z konieczności przypomniał o istnieniu gniazd, z których pochodzimy i w których czujemy się bezpiecznie. I nawet gdyśmy byli, nie wiem jak wielkimi podróżnikami, to w sytuacji takiej, jak ta, zawsze będziemy przeć do jakiegoś domu.”

Olga Tokarczuk

Tymczasem życzę dużo zdrowia, cierpliwości i wytrwałości. Serdecznie dziękuję wszystkim za zaangażowanie w zdalną pracę, szczególnie NAUCZYCIELOM, że  wykorzystują cały swój potencjał, często zaniedbując swoją rodzinę. Wszystko po to, by zrealizować  wszystkie zadania nałożone na nas, wynikające z kształcenia na odległość, po to abyście WY uczniowie mogli kontynuować naukę i rozwijać  się intelektualnie.

DZIĘKUJĘ - i dedykuję Wam wszystkim oraz Pracownikom szkoły utwór Budki Suflera „Jest taki samotny dom”.

Czekam na Was i mam nadzieję, że niedługo się zobaczymy!