Na cmentarzu w Siennicy znajduje się miejsce pochówku rodziny Braulińskich. Płyta nagrobna informuje nas, że pochowano w tym miejscu min. prof. muzyki i śpiewu w naszym Seminarium Nauczycielskim w latach 1981-1925 - Ignacego Braulińskiego. Prof. Brauliński wspominany jest bardzo dobrze przez wychowanków jako wielki przyjaciel i opiekun młodzieży, szczególnie w czasach zaborów. Był prawdziwym patriotą i wychowawcą, a ponadto był jednym z organizatorów Królewsko-Polskiego Seminarium Nauczycielskiego w 1915 r.

"Robił wszystko, co dobry Polak mógł robić na jego miejscu, zachowując pozory lojalności".

Śpiewane w szkole pieśni ze słowami rosyjskimi, miały swojsko brzmiące melodie (wyjąwszy urzędowe pieśni rosyjskie). Starsi uczniowie wiedzieli o tym, że były to ludowe melodie polskie, a profesor tylko podkładał do nich słowa tłumaczone na rosyjski. Profesor starszym i najbardziej zaufanym uczniom zdradzał tajemnicę i pokazywał śpiewniki, z których czerpał te melodie. Często polskie melodie prezentowała orkiestra szkolna. Można było np. zagrać chorał "Z dymem pożarów" zharmonizowany przez ucznia na orkiestrę, a Rosjanie nie domyślali się, co to za utwór.

Na posiedzeniach rady pedagogicznej prof. Brauliński odważnie występował w obronie uczniów. Służył im zawsze dobrą, przyjacielską radą, ostrzegał też uczniów przed grożącym niebezpieczeństwem. Nierzadko wspomagał uczniów materialnie. Dom profesora był oazą polskości. Przez jakiś czas państwo Braulińscy utrzymywali stancję dla kilku uczniów, którzy czuli się tam bardzo dobrze. Można było swobodnie rozmawiać po polsku, nikt tam nie podsłuchiwał.

Szczególną rolę odegrał prof. Brauliński i jego rodzina w czasie strajku szkolnego w 1905 roku.

Po wycofaniu się Rosjan z Siennicy prof. Brauliński był inicjatorem, obok Stanisława Dłużewskiego, powstania Komitetu Obywatelskiego, który zajął się organizacją polskiej szkoły dla nauczycieli w Siennicy w 1915 r., upaństwowioną i przekształconą w 1918 r. w Seminarium Nauczycielskie. Prof. Brauliński aż do przejścia na emeryturę w 1925 r. był nauczycielem śpiewu i muzyki w tej uczelni. Na zjeździe wychowanków szkoły w 1923 r. zgotowano mu owacyjne przyjęcie i podkreślano jego zasługi w wychowaniu młodzieży w czasach carskich.

Urodził się w 1861 r., a zmarł 1935 r. Został pochowany na cmentarzu w Siennicy, a wdzięczni wychowankowie "przyjacielowi młodzieży" ufundowali płytę nagrobną.